فلسفه ی ریاضی طبیعی گرایانه: مروری بر آراء پنه لوپه مدی

طبیعی گرایی رویکردی به جهان از منظر علوم تجربی است. این نگرش در تبیین پدیده­های هستی، از هر نوع شناخت پیشینی و در کل از هر آن چه فرای طبیعت است دوری می­کند. این رویکرد در سه بعد هستی­شناسی، شناخت شناسی و روش شناسی به هیچ هستومند غیر­طبیعی و هیچ نوع معرفتی بیرون از چارچوب علوم تجربی و هم چنین هیچ روش و معیاری جز روش و معیار علم، متکی نیست­­. این نگرش حتی فلسفه را نیز شاخه­ای از علم تجربی یا حوزه­ای در ادامه­ی آن به حساب می آورد. آراء پنه­لوپه مدی در باب طبیعی­گرایی، به ویژه در فلسفه­ی ­ریاضیات، در ادامه­ی کار کواین است. کواین به عنوان یک فیلسوف طبیعی­گرای شاخص و پیشرو، نظریاتی مؤثر و جامع در زمینه­های طبیعی­انگاری و واقع­گرایی علمی دارد. او بر خلاف فیلسوفان و معرفت­شناسان قدیم، طبیعی­انگاری است که برای علم­تجربی مبنایی محکم­تر از خود علم نمی­جوید و در ارائه­ی دیدگاه های خود به یافته های علوم تجربی تکیه می­کند. پنه­لوپه ­مدی در ابتدا کار خود را با طبیعی گرایی کواین آغـاز می کند و در ادامه­ی راه، بـرای پاسخ دادن به پرسش­هایی که دیگر طبیعی­گرایان در فلسفه­ی ریاضیات مطرح کرده اند در جست وجوی روشی اساسی بر می آید. مدی معتقد است که چنان چه بین تبیین فلسفی از ریاضیات با ریاضی­ورزی های موفق، مغایرتی پیش بیاید، این فلسفه است که می­بایست عقب­نشینی کند. نه فلسفه و نه حتی علم، هیچ­کدام نمی­توانند احکام روش­شناسانه ی ریاضیات را لغو کنند و یا تغییر دهند. زیرا او علم و فلسفه را هر دو محکمه­ای فوق ریاضی برای ریاضیات می داند. دستاورد مهم مدی در فلسفه­ی ریاضی طبیعی­گرا موسوم به طبیعی گرایی ناهمگن است که خود از آن به عنوان فلسفه­ی دوم یاد کرده و در آن، بر استقلال اهداف و روش های ریاضی اصرار می ورزد. او فقط روش های ریاضی را برای ارزیابی و حل و فصل موضوعات و مسائل ریاضیات توصیه می­کند و ریاضیات را توسط دیگر حوزه ها، غیر قابل نقد می داند. این مقاله در مرحله اول تلاشی است در تشریح و مرور آراء مدی در پایان مقاله ریشه­ها و نظر منتقدان نگرش طبیعی­گرایی، از دید او نقد و تحلیل می­شود.